Propositio prima. Ecclesia romana habet unitatem verae ecclesiae necessariam.
Propositio secunda. Ecclesia romana vere est sancta.
Propositio tertia. Ecclesia romana est catholica.
Propositio quarta. Ecclesia romana vere est apostolica ratione doctrince.
Propositio prima. In ecclesia existere debet supremus controversiarum fideijudex.
Propositio secunda. Supremus ille controversiarum judex debet esse obvius, clarus, communis et infallibilis.
Propositio tertia. Scriptura sacra, spiritu privato interpretata, non est supremus controversiarum fidei judex, nec tutissima et sufficiens fidei regula, ut volunt protestantes.
Propositio quarta. Spiritus privatus, quocumque donetur nomine, sive inspitionis, sive illuminationis, sive gustus, legitimus esse non potest controversiarum fidei judex, aut regula tutissima, ad sensum protestantium.
Propositio prima. Plebs christiana nullo modo est particeps jurisdictionis ecclesiasticae et potestatis dirimendi controversias circa fidem.
Propositio secunda. Principes saeculares nullam habent auctoritatem in ecclesia jure proprio.
Propositio tertia. Simplices presbyteri non sunt jure divino controversiarum fudei judices.
Propositio quarta. Simplices presbyteri non sunt necessarii fudci testes et episcoporum consiliarii.
Articulus primus. De unanimitate episcoporum ut sententia eorum sit infallibilis.
Articulus secundus. An episcopi per orbem sparsi controversias circa fidem infallibiliter dirimere possint.
Articulus tertius. Utrum ad infallibile fidei judicium expressus requiratur episcoporum consensus, an vero tacitus sufficiat.
Articulus quartus. De condemnatione propositionum in globo.
Sectio secunda.-De potestate edendi fidei decreta et condendi leges quae cunctos obligent christianos.
Sectio tertia.-De potestate dispensandi a legibus conciliorum.
Sectio quarta.-De potestate concilia aecumenica convocandi, celebrandi ac confirmandi.
Sectio quinta.-De jure appellationum.